Sizin de hayatınıza dokunan bir öğretmeniniz oldu mu?

Benim oldu. Beni tanıyanlar hemen tahmin edecektir: “Kesin Prof. Dr. Nurgün Platin!” Evet, doğru tahmin ettiniz. Eğitim hayatım boyunca bana inanan, güvenen ve değerli hissettiren pek çok öğretmenim oldu. Ancak Nurgün Hocam benim için farklı bir yerde duruyor. Onu anlatmak kolay değil ama denemeye değer.

Hocamla ilk kez doktora dersimde tanışmıştık. O, "uçan hocalardandı." Ayda bir kez Erzurum'a gelir, hafta sonları yoğun bir şekilde ders yapar ve sonra geri dönerdi. Hocamla sekiz saatlik dersler yaptığımız olurdu ama hiçbirimiz şikayet etmezdik. Çünkü hocamızın enerjisi ve bize kattıkları, bu yoğunluğun çok ötesindeydi ve biz bunun çok iyi farkındaydık grup olarak.

Nurgün Hocamı anlatmanın en iyi yolu, örneklerden geçiyor sanırım. Örneğin, doktora tezimle ilgili bir soruyu tartışırken beni kültür üzerine düşünmeye yönlendiren hocamdı. Bu yönlendirme, mesleki yolculuğumun dönüm noktalarından biriydi.

Doktora ve doçentlik sınavlarıma hazırlık sürecimde de en büyük motivasyon kaynağım yine Nurgün Hocam oldu. Bu sınavların meslek hayatımın en önemli dönemeçleri olduğunu bana güçlü bir şekilde anlatmış ve beni çalışma motivasyonumu artırmıştı. Doçentlik sınavımdan bir hafta önce babamı kaybetmiştim. Sınavım Ankara'daydı. Yeğenim Ceren, arkadaşım Prof. Dr. Ayşe Karadağ, değerli hocamız Prof. Dr. Ayşe Özcan ve tabiki Nurgün hocam da sınavdan önce ve sonra yanımdaydı. Sınav çıkışında beni kapının önünde karşılamıştı. Sarılıp birlikte ağlamıştık. “Ağlama, babacığın seni görüyor,” diye beni teselli etmişti. O an asla unutamayacağım anlardandır.

Yıl 2009... Hemşirelikte kültürel yaklaşım temalı bir sempozyum düzenleme fikrim vardı ve hocama danıştım. Önce biraz endişelendi çünkü konu Çanakkale'ye bir katılımcı grubunu çekmeyebilirdi. Sempozyumun bir de maddi yönü vardı. Ama sonunda “tamam” demişti ve muhteşem bir programı hep birlikte başarmıştık. O günden bugüne içinde bulunduğum her etkinlikte yanımda oldu. hocam. Bana her zaman sonsuz destek verdi. Ancak hiçbir zaman her fikrime hemen “harika” demez. Asla:))) Eleştirir, tartışır, daha iyisini bulmam için beni yönlendirir. Kimi zaman telefonda saatlerce bir konuyu tartıştığımız olur. Her seferinde hemşirelikten başlar, Türkiye'den çıkarız hocamla. Ne keyiflidir sohbet ederken öğrenmek...

Modelimi ilk kez gruba anlattığımda arkadaşlarım ve hocalarım çok duygulanmıştı. Haber Nurgün Hoca’ya da gitmiş ve hemen salona gelmişti, sarıldık ve birlikte yine ağladık. İyi bir şey yaptığımda bakışlarında gördüğüm mutluluk, benim için tarif edilemez bir duygu.

Çanakkale’de yüksek lisans programını açtığımızda da hocam yanımdaydı. Çoğu zaman otobüsle gelip, gece kalmadan yorgun argın Ankara’ya geri dönerdi. Bir gün, yolcu etmeden önce eve davet ettim. Annemle balkonda otururlarken annem sitem etti: “Gülbu, seni benden daha çok seviyor. Hep arıyor,” dedi.

Bir öğretmen düşünün... Size sadece yol göstermekle kalmıyor, söylediğiniz her şey üzerine sizinle birlikte kafa yoruyor. Bunu kendine görev ediniyor. Yaptığım bir şeyi hocama danıştığımda eleştirel bakacağını bilmek harika bir duygu.

Dün hocamla konuştuk. Bu yoğunluğunun içinde öğrencilerimle tanışmayı kabul etti. Çarşamba akşamı öğrencilerim, mesleki idolüm hocamla bir araya gelecek. Çok heyecanlıyım. Onların da Nurgün Hocam’dan etkilenmelerini, onun vizyonunu ve öğretmenliğini deneyimlemelerini istiyorum.

Bir öğretmen, bir rehber, bir ilham kaynağı...

Nurgün Hocam, sizinle olmak bir ayrıcalık. İyi ki varsınız 🌸

Bu vesile ile benim ilk öğretmenim olan rahmetli babamın, öğrencilerine ilham kaynağı olan melek öğretmen rahmetli ablamın, tüm öğretmenlerimin ve öğrencilerine dokunabilmiş tüm öğretmenlerin öğretmenler gününü kutluyorum. Sevgi ve saygılarımla